Waarom ik een kerk binnenga

Enkele weken geleden waren mijn man en ik op bezoek in een prachtige abdij.

We waren er niet alleen. Een bende tieners- op schoolreis- vulde de binnenplaats met gelach, geplaag en luide opmerkingen.

De groep volgde de gids ook naar het statige kerkgebouw. En daar…werd de levendige bende op slag stil.

Overweldigd keken ze rond. Was het de sfeervolle kaarsengloed? Het indrukwekkend plafond? De beelden die vanop hun sokkels op hen neerkeken?

Ik weet het niet maar ik herkende wel het gevoel.

Telkens opnieuw als ik een kapel of een kerk binnen ga, word ik stil. Wat is dat toch dat deze gebouwen met mij doen?

Ik herkende het in deze tekst:

Aan ieder die hier binnen komt.

Kom maar en vertrouw op Hem.

Leg je last maar neer.

Geef je zorgen over aan Hem en

open je hart.

Hij is liefde.

Hij is hier.

Kom maar en vertrouw op Hem.

Na de dood van mijn man, heb ik vaak een kapel in de buurt opgezocht.

Ik ben niet katholiek, maar ik vond er rust en troost. De scherpte van het verdriet in mij werd even stilgelegd.

Gewoon wat zitten, een kaarsje branden. Even op adem komen tijdens de rauwheid van het rouwen.

Ik voelde me altijd een beetje ‘lichter’ als ik terug naar buiten stapte.

Ruimtes vertellen verhalen en lijken te luisteren naar je zielsroerselen. 

Hoeveel mensen hebben er gezeten, geknield op zoek naar rust, denk ik dan. 

Op zoek naar antwoorden. Op zoek naar de stilte. Op zoek naar troost.

Een sacrale plaats is voor iedereen.

Je hoeft niet gelovig te zijn.  Je hoeft niet te bidden.

In deze tijd met al zijn stress, met slecht slapen, concentratiestoornissen en het altijd druk zijn, kunnen we zo’n stiltegebied goed gebruiken.

Ze sluiten tegenwoordig veel kerken.

Zou het niet een goed idee zijn om er sacrale ruimtes van te maken?

Een stilteplek voor iedereen…

Waar je even op adem kan komen.

En misschien je last even kan neerleggen…

Van mij mag het.