Toen ik na de bevalling van mijn oudste zoon, bezoek kreeg van mijn papa keek hij naar zijn kleinzoon en zei tegen mij: ‘Nu heb je zorgen tot je je hoofd erbij neerlegt’.
Ik heb nog vaak aan deze woorden moeten denken, want ik ben het niet met hem eens.
Helaas is hij al een tijdje overleden, zodat ik hem niet meer kan uitleggen hoe ik het bekijk.
Want laten we eerlijk zijn: een kind dat kruipt onder je huid. Dat is een liefde, een verbinding die woorden overstijgt en voor de rest van je leven is.
Je zou als een zwaan het kleintje tussen je vleugels willen verstoppen; het koesteren en beschermen tegen die boze, gemene buitenwereld. Toch?
Maar leven laat zich niet opsluiten. De woorden van de profeet (Kahlil Gibran) over kinderen zijn zowat de leidraad in mijn opvoeding geweest:
"Je kinderen zijn niet jouw kinderen Jij brengt hen ter wereld, maar jij bent niet hun oorsprong En ofschoon ze bij je zijn, behoren ze jou niet toe Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel. Want hun ziel woont in het huis van morgen. Dat jij niet kunt betreden, zelfs niet in je dromen. "
Heb je ooit al eens een elektriciteitsdraad van zijn plastieken omhulsel gedaan? Je ziet dan een bundel koperen draden.
Opvoeden is voor mij af en toe een koperen draadje doorknippen.
De eerste keer alleen naar school, de studiereis in het middelbaar, het kotleven, de kampen met de jeugdvereniging. Maar ook het eerste liefje, de eerste ‘nee’, de boze blik van de puber… Allemaal momenten waarop zo’n draad wil loskomen.
En je knipt ze door. Met een beetje pijn in het hart.
Maar vooral met veel liefde en wetend
dat er enkele gaan overblijven die sterk verbonden blijven.
Want wat gebeurt er als je die hele elektrische draad wilt behouden? Dan worden die koperen linten dunner en dunner. De ene kant wil los maar jij wilt het houden.
En het eind van het verhaal is dat de hele draad verzwakt.
Volwassen kinderen blijven je kinderen maar zijn in de eerste plaats volwassenen. Met hun eigen dromen, hun eigen plannen en hun eigen wegen. Net als jij ooit aan je leven begonnen bent.
Je bent niet verantwoordelijk voor je (volwassen) kinderen. Niet voor hun geluk, niet voor hun zienswijze, niet voor hun beroepskeuze…
Ik lig ook wel eens wakker van hun toekomst, maar ergens weet ik: ik heb ze wortels gegeven en sterke vleugels.
Ik laat ze vliegen. En als ze pijnlijk vallen, zijn ze altijd welkom voor een luisterend oor, een beetje moederlijke raad en liefde. Veel liefde…
Reactie schrijven