My story (waarom ik doe wat ik doe)

September 2009 begon de moeilijkste periode in mijn leven. We kregen de diagnose van kanker.

Doodziek van de chemo en de bestralingen, moest mijn man in januari ook nog dringend geopereerd worden.

Hij heeft het ziekenhuis niet meer verlaten. Het was een intense periode met zeer weinig slaap, veel emoties, angst maar ook enorm veel liefde.


Een fragment uit mijn dagboek van toen:

 

‘Guido is eindelijk rustig. Ik sluip naar de badkamer en bekijk mijn spiegelbeeld. Mijn haren zijn zo vettig dat ze jeuken. Mijn kleren draag ik al enkele dagen; ik slaap ermee. Dus moet ik naar huis. Ik reken in mijn hoofd: 20 minuten rijden, 10 minuten om me te wassen en om te kleden, 20 minuten terug. Dan ben ik een klein uurtje weg.

Ik wik en ik weeg. Als hij me niet ziet of hoort, raakt hij behoorlijk in paniek. Maar hij slaapt rustig en ik beslis om te gaan.

De buurvrouw ziet me stoppen en tikt op de ruit. Ze wil weten hoe het gaat en of ik nog iets nodig heb. Ik reageer kortaf: geen tijd.  Mijn hart tikt als een razende; ik wil snel terug.

Op de kamer zit hij met grote ogen rechtop. Twee verpleegsters proberen hem te kalmeren. ‘Waar was je? Waarom was je weg? Ik riep maar je kwam niet!’

En daar is het schuldgevoel: compleet en alles veroverend. Ik sus hem en overtuig met moeite de verpleging om hem geen kalmeringsmiddel te geven. Ik kan het wel aan. Ik ga niet meer weg. Hij kalmeert en dommelt in. De geïrriteerde verpleegsters vertrekken en ik vlieg naar de badkamer. Daar braak ik mijn angst; mijn schuldgevoel, mijn frustratie en eenzaamheid uit. Ik kan het wel herhaal ik 100 keer tegen mezelf.’

 

Op 26 februari is hij gestorven. En toen begon een heftige strijd. Een strijd om te overleven; niet onder te gaan aan alle emoties. Het leven? Het zei me niet veel meer...

Tot ik op een dag (heel onverwacht) mezelf hoorde lachen. In het begin was er slechts op enkele momentjes terug vreugde. Maar gaandeweg voelde ik meer en meer zin in het leven. 

Wat me hierbij geholpen heeft kan je al een klein stukje lezen in mijn (gratis) gids. 

Dit is mijn verhaal.

Ik deel het omdat ik vaak gedacht heb:

als ik het kan, kan iemand anders het ook. We bouwen samen een brug naar leven met goesting. 

 

Daarom doe ik wat ik doe...

Reactie schrijven

Commentaren: 0