Als ik op vakantie ga, heb ik altijd een paar dagen nodig om te acclimatiseren.
Het andere landschap komt met fellere of andere kleuren binnen. De vreemde taal klinkt onbekend in de oren. Mijn buik moet wennen aan nieuw voedsel, andere kruiden…
Misschien ben ik wat gevoeliger hiervoor, maar toch: het duurt even.
Het heeft tijd nodig om al die nieuwe indrukken te verwerken.
Daarom is het voor mij geen goed plan om in dit nieuw land dadelijk van alles te ondernemen.
Dat zou verkeerd uitdraaien. (Weet ik van ondervinding).
Zo voelde ik me ook toen mijn man gestorven was.
Het leek alsof ik in een totaal ander land gekomen was.
Mensen zegden dingen tegen mij die ik niet verstond.
(Hoezo: je bent sterk? Hoezo: je moet door, want je bent verantwoordelijk voor je kinderen?)
Het landschap was totaal veranderd. Ik begreep niet dat het nog elke morgen licht werd.
Voor mij was er alleen duisternis.
De wegen die ik mijn hele leven moeiteloos nam, werden torenhoge bergen. Waar moest ik naartoe?
Het bed leek zo groot en leeg zonder hem.
Ik was terecht gekomen in een nachtmerrie.
Het werd acclimatiseren met veel pijn, tranen en moeite. Hier wilde ik niet zijn. Toch niet zonder hem.
Maar er was geen vliegreis, treinreis of bus terug.
Dit was mijn nieuwe leven. Anders en onbemind – een vreselijke tijd.
En net als op reis heb ik ondervonden: je neemt best geen grote beslissingen in deze moeilijke tijden.
Je hebt tijd nodig. Je hebt recht op veel tijd en steun om te wennen aan dit nieuw land.
Tijd om te acclimatiseren….
Reactie schrijven