Verlies is van alle tijden. Vroeg of laat raak je iemand of iets dierbaar kwijt.
Je hele wereld kan dan op zijn kop staan.
Er breekt een woelige tijd aan.
Je moet het gaan aanvaarden en het een plek geven in je leven. Veel mensen vragen me: hoe doe je dat dan Karin? Hoe begin ik eraan?
Dan vertel ik vaak het verhaal van de drie bomen:
Er waren eens drie bomen, die alle drie in een hevige storm een grote tak waren kwijtgeraakt. De drie bomen waren elk op een andere manier met hun verlies omgegaan.
Jaren later, ging ik die bomen weer eens opzoeken. Ik heb ze gevonden en ermee gesproken. De eerste boom rouwde nog steeds om zijn verlies en zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien: ‘ Nee dat kan niet, want ik mis een belangrijke tak.’ Ik zag dat hij klein was gebleven en in de schaduw stond van de andere bomen. De zon drong niet meer tot hem door. De wond was duidelijk zichtbaar en zag er naakt uit. Het was het hoogste punt van de boom. Hij was niet verder gegroeid.
De tweede boom was zo geschrokken van de pijn dat hij besloten had om het verlies te vergeten. Hij was moeilijk te vinden, want hij lag op de grond. Een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien. Ook de plek van de wond was moeilijk te vinden. Deze zat verstopt achter een heleboel bladeren en lag daar te rotten.
De derde boom was ook erg geschrokken van de pijn en de leegte in zijn lijf. Hij rouwde om zijn verlies. Het eerste voorjaar toen de zon hem uitnodigde om te groeien, had hij gezegd: ‘Dit jaar nog niet.’ Toen de zon het tweede jaar weer terugkwam met de uitnodiging, zei hij: ‘ Ja zon, verwarm mij. Mijn wonde heeft warmte nodig om te weten dat ze erbij hoort.’
Die derde boom was moeilijk te vinden. Ik had niet gedacht dat hij zo groot en sterk zou zijn geworden. Gelukkig heb ik hem herkend aan de dichtgegroeide wonde, die vol trots in het zonlicht werd gehouden. (Evert Landwaart)
Reactie schrijven