Het eerste jaar nadat mijn man overleden was, beleefde ik als een hel.
Toen deze eerste 12 maanden voorbij waren, dacht ik (omdat ik die periode was doorgekomen met vallen en opstaan) dat het ergste achter de rug was.
Er was een Kerstmis gepasseerd, zijn verjaardag en zijn sterfdatum: ik had het allemaal overleefd.
Niets bereidde me echter voor op dat tweede jaar.
Het werd niet beter, maar het ging zelfs bergaf met mij.
Het verdriet, de eenzaamheid, de zinloosheid en de angst namen in proportie toe.
Weduwen waar ik mee sprak beaamden dit: " Wij hadden dat ook. Het werd er niet makkelijker op, zoals we verwacht hadden."
Nu ik er enkele jaren later op terug kijk, kan ik me wel enkele redenen hiervoor bedenken.
Die eerste maanden na het overlijden, beleefde ik in een roes. Ik sliep redelijk veel omdat mijn lichaam moest herstellen van de weken slaap-ontbering.
Bovendien lieten de bergen administratie en het vele bezoek weinig ruimte om te treuren en bezig te zijn met verlies.
Voor ons nieuw beschadigd gezin, moest er ook een nieuw ritme gevonden worden.
Dus was ik het eerste jaar eigenlijk erg ‘druk bezig’.
Een groot deel hiervan viel weg in dat tweede jaar.
Het leek wel alsof ik elke dag alleen nog maar geconfronteerd werd met pijnlijke herinneringen.
De bezoeken werden minder en ook dat maakte de eenzaamheid scherper.
Ik werd ook angstiger: "Ga ik dit wel kunnen?" (Alleen door het leven gaan/alleen opvoeden/...)
En zeker opstandiger! Hoe bewuster ik werd van mijn nieuwe positie, hoe meer ik me afvroeg: WAAROM?
Waarom moest ons dit nu overkomen?
Nee; het tweede jaar viel ver buiten de verwachtingen.
Het was nog steeds (veel) vallen en (moeizaam) opstaan.
Maar ook die tijd ging weer voorbij.
En soms is dat de enige troost die we hebben.
Dat ook moeilijke dagen ooit voorbij gaan….
Reactie schrijven