Is eenzaamheid de ziekte van de tijd?
Ik vertel toch niets nieuws als ik zeg dat we als mens, geconfronteerd worden met een grote verandering van levenswijze. Na de industriële revolutie heeft de digitalisering ons leven compleet veranderd.
We zijn nu nog nooit zo gezond geweest. We zijn dag en nacht bereikbaar voor de hele wereld. We hebben zelden nog tekort aan woonst en voedsel.
En…
we zijn nog nooit zo depressief en eenzaam geweest.
Voor wie daar nog aan twijfelde heeft de impact van Corona nog scherper duidelijk gemaakt wat dat met een mens doet.
Eenzaamheid is hard en hoe raar het ook klinkt: je kan ook eenzaam zijn mét een netwerk; met mensen om je heen.
Eenzaamheid is niet altijd het gebrek aan contacten.
Als wij het hebben over hoe verdrietig het ons maakt, spreken we over het gemis aan verbinding.
Het gemis aan een intieme band met één of meerdere mensen.
Je voelt je alleen en vraagt je af wat de zin is van het leven. Welke doelen heb ik nog om na te streven?
Die zin en die doelen halen we vaak uit stabiele groepen waar we lid van zijn. Een veilige en zekere plek waarbinnen we onszelf kunnen zijn.
Dit kan een gezin zijn, een vriendenclub, collega’s, wandelpartners, enz.
Geen whatsapp groep of een vluchtig sms’je kan deze band vervangen.
We hebben nood aan écht contact. Aan iemand die ons (graag) ziet.
Ook ik ben eenzaam geweest. Ook ik heb het gevoel gekend om heel alleen aan het worstelen zijn met wat leven op dat moment moest voorstellen.
Ik geef jullie hierbij de beste tips die me hierbij geholpen hebben. (In willekeurige volgorde)
Hulp vragen en hulp aanvaarden, is iets dat ik heb moeten leren. Mijn plan trekken, niemand tot last zijn, flink zijn: het werd me geleerd van jongs af aan. En dan is het niet zo makkelijk om de hand uit te reiken. Om te kunnen zeggen: het gaat niet zo heel goed met mij.
Maar ik heb wel ondervonden dat de meeste mensen graag helpen. Ieder op zijn manier.
Ik heb veel boeken gelezen die me inzichten gaven. Inzichten die me soms troosten en veel leerden over het leven. Dat niet alles beheersbaar is. Dat het leven zijn eigen gang gaat en dat je je daar soms bij moet neerleggen.
Mijn emoties onder ogen zien, is eveneens een belangrijke stap geweest. Emoties hebben een signaalfunctie. Ze constant ontkennen of proberen weg te duwen (ik was een kampioen in vluchten) is op termijn niet effectief.
Ik heb geleerd ernaar te luisteren, te voelen waar ik in mijn lichaam iets voel. En dan dit observeren en benoemen. Zo gaat de druk er een beetje vanaf.
Mijn gedachten ging ik achterhalen en onderzoeken. Telkens als ik weer dat verdriet omhoog voelde komen, trainde ik mezelf om te kijken: wat schiet er door mijn hoofd? Zo kwam ik tot overtuigingen die ik blijkbaar in mezelf meedroeg als:
- ik ben echt de enige die dit niet kan
- ik ben blijkbaar niet sympathiek want ik heb geen vrienden
- ik kan dit alleen zijn niet aan
- ….
Daar probeerde ik dan zelf tegenbewijzen voor te vinden. Dat lukte niet altijd maar ik gaf niet snel op.
De ultieme tip, eentje die voor mij erg goed werkt is beweging. Als ik het echt erg te pakken had, me echt eenzaam voelde, moest ik van mezelf naar buiten. Wandelen en goedendag knikken naar de mensen. En dan kreeg ik vaak een glimlach terug; dat deed deugd.
Weten dat er velen zijn die eenzaam zijn, werkte voor mij ook troostend.
Verder kon muziek (vrolijke!) of een toffe radiozender mijn eenzaamheid zeker voor een stuk verlichten. Ik heb een MP3 speler met nummers die me bijna altijd instant een beter gevoel geven. Bovendien heb ik het geluk dat ik een muziekinstrument bespeel en hierin kan ik veel gevoelens kwijt.
Ooit in een donkere nacht, heb ik ook al eens teleonthaal gebeld. Het werd een deugddoend gesprek.
Omdat ik vanuit mijn eigen ervaringen iets wilde doen voor anderen mensen, heb ik een vzw opgericht. Ik hoorde namelijk in mijn praktijk vaak mensen vertellen dat niemand nog luisterde naar hun verhaal. Met de rouw- en verliescafés bieden we een plek waar iedereen terecht kan. Een remedie tegen eenzaamheid.
Hierdoor ben ik in contact gekomen met andere vzw's die allen hun steentje tot een betere maatschappij bijdragen. Zo is er bijvoorbeeld de vzw WWW: zij organiseren activiteiten voor weduwen en weduwnaars in het Waasland.
Dus kijk eens rond in je gemeente: misschien zijn er nog zo initiatieven waar je terecht kan. Of speur op het internet eens naar wandelclubs, lezingen in de bib bv: allerlei initiatieven die je wat minder eenzaam maken.
Heb jij nog een gedacht of idee tegen eenzaamheid? Deel het hier…. Eenzaamheid bestrijd je het best samen, niet?
Reactie schrijven