Op het einde van de zomervakantie, doe ik ‘grote schoonmaak’ in mijn praktijk. Dat betekent ook het archiveren van dossiers. Hier moet ik altijd wat tijd voor uittrekken, want zodra de papieren door mijn handen glijden, denk ik terug aan de reis die we samen aflegden.
Het inspireerde mij tot volgende brief:
"Aan mijn dierbare cliënten,
chapeau voor de moed die jullie toonden om een afspraak te maken. Wat het ook was dat je de telefoon deed nemen of de mail deed schrijven: bravo voor deze eerste stap. Hulp vragen is geen teken van zwakte maar absoluut van sterkte en zelfkennis!
Dank voor te komen op dat eerste gesprek. Altijd toch een beetje spannend: zowel voor jullie als voor mij. Hoe gaat het verlopen? Ga je jezelf op je gemak voelen? Ga je akkoord met hoe ik werk? Vinden we elkaar leuk genoeg om een werkrelatie aan te gaan? Want dit is zo belangrijk; welke begeleiding je ook kiest: de verbinding tussen therapeut en cliënt is van héél groot belang.
Proficiat ook om jullie proces zelf in handen te nemen. Met mijn hulp maakten jullie kleine of grote stappen richting ‘een beter leven’ – wat dat ook is. Ik vind dat we allemaal (voor een deel) zelf verantwoordelijk zijn voor onze gezondheid. Ons fysisch welbevinden én ons geestelijk en emotioneel evenwicht. En dat hebben jullie prima gedaan!
Wat heerlijk ook dat we af en toe samen konden lachen. Het leven bleef niet buiten de therapiemuren maar kwam af en toe ook gewoon vrolijk binnen.
Mooi ook om te ervaren hoe open jullie waren over wat er allemaal speelde in het leven. Het leven dat jullie zo hard kon treffen, waardoor het even moeilijk werd. Soms raakten jullie verhalen me tot diep in mijn hart.
Door jullie feedback kan ik groeien als therapeut en (toekomstige) psychologe. Het houdt me alert en gemotiveerd om steeds beter te worden in mijn passie: mensen helpen bij een verlieservaring.
Dus lieve mensen:
of jullie nu kort bij mij kwamen of een lang traject aflegden: ik koester deze gezamenlijke reis.
Het gaat jullie goed!
Karin"
Reactie schrijven