Nee-dit is niet de laatste blog die ik schrijf.
Ik wil het gewoon even hebben over het thema afscheid en hoe het zich manifesteert in mijn leven.
Bruut afscheid, stilzwijgend afscheid, doodgebloed afscheid, normaal afscheid, hartverscheurend afscheid: hoe klein of groot ook, ik ben er niet zo goed in.
En als je nu denkt dat dat normaal is; misschien…
Maar ik ken genoeg mensen die er toch makkelijker mee omgaan.
Neem nu toen ik nog een kind was. Eén van de dingen die ik het liefste deed was ‘op kamp gaan’. Zonder ouders en mét leeftijdgenoten. Heerlijk.
Steevast maakte ik dan hopen nieuwe vrienden en vriendinnen. We bezegelden deze vriendschap met allerlei beloftes en een adres. (We spreken hier nog van de tijd voor smartphone en computer.)
Dus er zouden brieven uitgewisseld worden want de vriendschap was voor het leven.
Thuis begon ik dan heel enthousiast op mooi papier mijn heimwee uit te drukken. Om dan vol verwachting te wachten op antwoord.
Dat meestal nooit kwam….
Dat deed pijn, intense droeve pijn die precies van heel diep kwam. Ik kon daar echt maanden niet goed van zijn.
Nu – jaren later- begrijp ik meer wat er zich toen speelde. Hoe het te maken heeft met hechting en waarom dat zo’n thema is in mijn leven.
En ik bekijk dit niet door de bril van zelfmedelijden of als slachtoffer. Het is eerder een nooit ophoudend leerproces.
Een mild overschouwen van wat ik voel bij elk afscheid, hoe klein of onbeduidend ook.
In mijn praktijk hoor ik wel eens een drastische oplossing. ‘Ik hoef geen nieuwe relatie meer.’ Achterliggende gedachte: dan is er ook geen afscheid meer mee gemoeid en dus geen helse pijnen meer…
Daar hebben we het dan wel even over. Want verlies (afscheid) is er eigenlijk constant in ons leven. Je kan het niet uitsluiten. En je woont niet op een eiland alleen…
Elke nieuwe relatie is een beetje een sprong in het ongewisse. Garanties krijg je inderdaad nooit.
Maar er is geen dag, geen uur en zelfs geen seconde die ik niet had willen meemaken met diegene van wie ik het hardste afscheid heb moeten nemen. Ons hart heeft ook nog iets te zeggen!
En dus ploeter ik wat voort op dat gebied. Met wat meer wijsheid en manieren om ermee om te gaan dan vroeger.
Dan fluister ik : goodbye want dat komt van God be with you en dat vind ik een mooie wens ook al weet ik dat het voor mij moeilijk gaat zijn.
Of nog beter: au revoir: ik zie je ooit terug, wie weet waar en wanneer…
Heb je het zelf moeilijk met afscheid en verlies? Je bent welkom voor een afspraak
Reactie schrijven