Je mag het vragen aan iedereen die worstelt met verdriet: niets is zo deugddoend als iemand die oprecht de tijd neemt om naar je te luisteren.
Wat maakt dat dit zo goed werkt? Waarom is het zo belangrijk dat iemand dit doet?
Daar zijn bewezen redenen voor.
Ten eerste is het gezegde ‘ Je hart eens luchten’ bijzonder waar. Al die pijn, al dat leed dat je meedraagt, wordt een klein beetje verzacht als je het eens kan vertellen. Ook al gaat het
vertellen (zeer) moeizaam. Ook al gaat het gepaard met herhalingen, weglatingen, tranen, stiltes….
Ten tweede kan een klankbord vinden, ontwarrend en helend werken.
Maar….
in onze maatschappij is dit klankbord bijna een luxeproduct geworden. We hebben zo weinig tijd om te luisteren naar elkaar. Of we willen eigenlijk ons eigen verhaal vertellen. Rouwende mensen durven dan niet meer eerlijk te antwoorden op de vraag : hoe is het?
Ik hoor het vaak in mijn praktijk: ‘Karin, ze luisteren toch niet of ze vinden dat ik er niet meer zo mee moet bezig zijn.’
In het (prille) begin van het verdriet, lukt het nog wel. Er is medelijden, geschoktheid, nieuwsgierigheid of oprechte interesse.
Maar dat verandert al redelijk snel.
Nu is onbevangen luisteren niet makkelijk. Zeker niet.
Ik kan me zeer goed voorstellen dat naar iemand toestappen, beangstigend is. (Hoe gaat hij/zij reageren? Doe ik niet verkeerd? Rakel ik niets op ? Wat als…? Enz)
Er is echter geen goede of slechte reactie als het vanuit het hart komt.
Misschien helpt het als je weet dat je (als je de stap naar iemand toe toch zet), het leed een beetje mee draagt.
We zijn sociale wezens; het zit in ons om een hand uit te steken.
Hoe pak je het dan aan?
Er zijn natuurlijk geen echte regels. Belangrijk is wel: neem de tijd. Luister naar hun verhaal. Vraag naar wat het verlies voor hen betekent. Ook al vertellen ze telkens opnieuw hetzelfde. Deze herhaling is een beetje zalf voor de ziel.
Onwennig zijn we bijna allemaal, maar dat is voor de mens met verdriet niet erg. Die let daar niet op.
Het aanhoren van zoveel pijn en leed kan je ook sprakeloos maken. Dat is ok. De stiltes moeten niet opgevuld met woorden. Welke woorden zouden hier trouwens gepast zijn?
Kijk….rouwen doe je je heel leven lang maar het rouwen verandert wel met de tijd. En één van de krachtigste hulpmiddelen bij dit veranderen is (sociale) steun.
Zoals hierboven gezegd, vergt het wel wat.
Blijven zitten luisteren terwijl iemand voor je met horten en stoten, of met tranen zijn innerlijke wereld bloot legt. Dat is soms best moeilijk.
Doe het toch maar; wees even dat baken.
We hebben het zo broodnodig.
Reactie schrijven