Toen ik alleen kwam te staan, leek het alsof elke dag een nieuwe confrontatie was met het verlies.
Buiten het verdriet en gemis waren er veel onverwachte zaken die geregeld moesten worden.
Er waren talloze documenten waren in te vullen. Abonnementen te veranderen. Telefoontjes en mails te doen. Klusjesman te zoeken…
Maar het beeld dat me onverwacht hard in mijn hart raakte waren onze 2 tandenborstels.
Een blauwe (voor hem) en een roze (voor mij) samen in één potje
Zo was het altijd, een leven lang.
Ik kocht ze per set. Altijd dezelfde kleuren.
Het leek zo gewoon, zo normaal: 2 tandenborstels naast elkaar.
Tot het stilaan tot me doordrong: ook dit klopt niet meer.
Maar: wat moest ik nu doen?
De blauwe weggooien??
Of afwisselend gebruiken? (Want er lagen nog 3 setjes)
Het leek zo banaal, dat gepieker over die tandenborstels.
Maar het voelde zo
pijnlijk confronterend.
Al die jaren samen in één potje.
En nu…
Van 2 tandenborstels naar 1
Van 2 naar 1
Moeilijk.
Reactie schrijven