Als rouwbegeleider hoor ik vroeg of laat de vraag ‘Waarom?’
"Waarom is mij dit nu overkomen?"
"Waarom uitgerekend mijn kind?"
"Waarom nu? Net nu we konden gaan genieten."...
De vraag wordt meestal niet vanuit een slachtofferrol gesteld, maar vanuit een oprecht niet begrijpen.
Toen ik pas weduwe was kon me dat uren bezig houden. Ik begreep maar niet waarom ons dit als jong gezin overkwam.
Zocht ik misschien naar een soort rechtvaardigheid? Of naar de 'zin' ervan?
Als hulpverlener begrijp ik die vraag dus heel goed. En ik ga ze dan ook niet uit de weg.
Alleen...
heeft niemand hier een zinnig, troostend antwoord op.
Je kan er natuurlijk over filosoferen. En sommige mensen vinden via een geloof, een soort van begrijpen. Maar geen enkele theorie kan dat gevoel van hulpeloosheid kaderen.
Niemand weet het.
Dus ik ben het helemaal met hen eens. Inderdaad: waarom is dit nu moeten gebeuren?
Het leven is zo kwetsbaar. En niemand of niets heeft je dit leed opzettelijk aangedaan.
Dan is de volgende stap:
kan je leven zonder die waarom? Of beter nog: mét de waarom maar zonder antwoord?
Het verdriet voelen en niet wegredeneren.
Samen zoeken naar wie je bent na het verlies.
En als je alles niet in één keer kan bevatten doen we het in (heel) kleine stapjes.
‘Wie een waarom heeft waarvoor hij kan leven, kan bijna elke hoe verdragen ‘ (Nietzsche)
Reactie schrijven