Mijn collega is in rouw

Vorige week had ik een intakegesprek met een jonge vrouw. ‘Ik kom eigenlijk voor raad’ zei ze.

Haar collega, met wie ze intens samenwerkt, bleek haar kindje plots op 6 maanden zwangerschap verloren te  hebben ‘Ik ben er kapot van’, vertelde ze. Zelf mama van 2 kindjes was er een intens meeleven geweest gedurende de zwangere maanden. Samen hadden ze gebabbeld over bevallingen, kwaaltjes, baby’s en nu.. kwam daar plots een einde aan.

‘Het ergste is’, zuchtte ze, ‘ik weet niet wat doen. Ik wil haar ondersteunen, maar heb geen idee wat ik het beste doe’.

Deze vraag hoor ik vaak. De min of meer vaste rituelen van vroeger, zijn vandaag niet meer aan de orde.

Kennis over rouw, ook op de werkvloer, kan hierbij een gids zijn.

Hoe kort of hoe lang je ook thuis blijft, op een gegeven moment ga je terug werken. Maar je rouwproces is nooit afgelopen. Je blijft bijvoorbeeld mama van dat ene, speciale kindje dat je hebt moeten afstaan.

En dan kunnen je collega’s, de sfeer op je werk en de visie/ het beleid over rouw een echt hulpmiddel zijn.

Vaste regels of adviezen over wat doen en zeggen, zijn er helaas niet. Ieder rouwproces is uniek en iedere persoon beleeft het op zijn of haar eigen manier.

Toch kunnen we alert zijn op bepaalde dingen.  (Zie ook '5 tips bij een rouwbezoek').

Wat heel belangrijk is tussen collega’s , zijn denk ik 2 vuistregels.

Allereerst moet je de persoon niet mijden. Mensen die een verlies geleden hebben, zijn extra kwetsbaar en daardoor ook extra gevoelig. Heb je geen echt intens contact, kan een kort blijken van meeleven voldoende zijn. Je toont zo je betrokkenheid en geeft tegelijk je collega de ruimte om te reageren vanuit zijn of haar behoefte.

Werk je echt al langere tijd samen, begin met een tas koffie en vraag hoe je de eerste dag zo prettig mogelijk kan maken. Uit je bezorgdheid en luister naar haar of zijn nood. Misschien willen ze heel gewoon doorwerken. Da’s ook prima.

Een tweede ijzersterke regel gaat over luisteren . Heeft je collega behoefte  aan een gesprek, luister dan zonder advies (misschien moet je…), zonder eigen inbreng (in heb ook…) en met aandacht voor de behoefte van dat moment.  Je kan altijd eindigen met te bedanken voor het vertrouwen en zeggen dat je ‘beschikbaar’ blijft, ook na enige tijd.

 

Zelf ben ik, na de dood van mijn man, redelijk snel terug gaan werken. Een hartelijke knuffel, een tas koffie, een ‘Hoe voel je je vandaag?’: het waren reddingsboeien die ik goed kon gebruiken. Fijne collega’s zijn op zo’n moment goud waard.

Reactie schrijven

Commentaren: 0