‘Dus ik ben niet gek? ‘, vroeg ze.
‘Absoluut niet. Helemaal ok.’, glimlachte ik.
Mijn cliënte en ik hadden net de tekening bekeken van het DNA-model van rouw (Johan Maes e.a.)
Belangrijk hierbij voor haar was de erkenning dat haar verdriet na 3 jaar er nog mag zijn. Dat het normaal is dat er moment zijn waarop het verlangen en het gemis getriggerd worden en haar terug huilbuien en sombere gedachten bezorgen.
Waarom dacht ze dan dat ze niet goed bezig was? Sterker nog: dat ze gek aan het worden was?
Dat kwam o.a. door alle ‘goede’ raad die ze kreeg, door artikels die ze las en door haar eigen gedachten.
Mensen uit haar omgeving overstelpten haar (met alle goede bedoelingen) met ‘moetjes’.
‘Hé, je moet hem stilletjes aan loslaten. Het leven gaat verder!’
‘Je moet misschien eens bellen naar deze mevrouw want je moet het nu toch echt gaan verwerken.’
‘Misschien wil je het niet horen, maar je moet voor je kinderen nu toch de draad terug gaan opnemen’.
Ze kon er echt niks mee met deze ‘moetjes’.
Ze voelde zich hopeloos, eenzaam en niet in staat om haar verdriet te plaatsen.
En dus zaten we op een héél warme namiddag in de zomer te kijken naar de nieuwe visie rond rouw en verlies.
En ze zag de flexibiliteit, de interactie tussen het verlies en het herstel.
En dat er geen streven is naar verwerking; geen ‘eindpunt’ waarop ze er moet zijn.
Je kan je niet voorbereiden op je staat als weduwe.
Maar we konden wel kijken naar wat ze in die drie jaren allemaal had gedaan. Zo brachten we haar veerkracht in kaart. Ook de kleine dingen die misschien niet zo opvallend zijn.
Ik vertelde haar hoe hechting en rouw eigenlijk bij elkaar horen. En dat ze voor mij nooit haar man moest loslaten. Dat ze mooi bezig was om het verlies stilaan te verweven in haar dagelijks bestaan. Met mooie herinneringen maar ook nog met rauw verdriet.
Zolang er beweging is tussen het herstel en het verlies, is er perspectief.
Alleen jammer dat er nog zoveel rouwsluiers bestaan. (Dingen waarvan iedereen denkt dat het eigen is aan rouwen, maar die eigenlijk mythes zijn en het moeilijk maken voor de mensen)
En daarom is een intense en langdurige begeleiding niet altijd direct nodig.
Deze mevrouw is slechts twee keer gekomen. Ze had nood aan een kader, een uitleg over rouwen. Zo voelde ze zich niet langer gek. En ze wist nu zeker dat ze de (door de huisarts voorgestelde) antidepressiva niet ging nemen.
Want ze was niet gek, maar goed bezig…
Wil jij ook tips ontvangen? Schrijf je vandaag nog in voor de nieuwsbrief...
Reactie schrijven