Als ik vertel wat ik doe van beroep, krijg ik meestal twee reacties.
Naast: ‘Is dat niet zwaar?’ hoor ik ook vaak de vraag ‘Waarom moet je daarvoor in begeleiding?’
Wel; over dat laatste valt er iets te zeggen.
Het is inderdaad zo dat wij als mensen biologisch ‘uitgerust’ zijn om met verlies om te gaan. Het zit als het ware in ons DNA.
Tussen onze geboorte en onze dood, maken we veel verliezen mee.
Ze brengen ons een moeilijke tijd, maken ons verward en soms is het verlies zo ingrijpend dat onze wereld helemaal verandert.
En dan breekt er een rouwtijd aan. Je moet als het ware jezelf opnieuw een identiteit gaan geven: leven mét het verlies. Dat blijkt niet zo gemakkelijk.
Zelfs als je er van nature de hulpmiddelen voor kreeg, is dit niet evident.
Het hangt bijvoorbeeld af van je veerkracht: is die nog intact? Hoe hecht je je aan mensen? Heb je een goede sociale ondersteuning? Enz.
En dan kunnen er goede redenen zijn om hierbij professionele hulp te zoeken:
omdat je verhaal gehoord mag worden
om een nieuwe kijk op de situatie te krijgen
omdat je in je hoofd maar blijft zitten met de vraag waarom
omdat mensen je zeggen dat het tijd is om los te laten maar je weet niet hoe
je wilt mogelijkheden i.p.v. moeilijkheden
je wilt leven en niet enkel overleven
omdat het soms niet vanzelf overgaat
omdat je niet aan de anti-depressiva wilt
omdat je niet meer weet wie je bent
…..
Dan kan rouwbegeleiding een oplossing zijn.
Naast een luisterend oor, bied ik je een kader waardoor je meer van je proces begrijpt.
Of we oefenen handvatten om er anders mee om te gaan.
Je kan ventileren, vragen, verdrietig zijn: elke sessie is anders.
We werken aan wat jij wilt bereiken met de begeleiding.
Want voor begeleiding kan dus een goede reden zijn.
Reactie schrijven