Verdriet hebben: je voelt het in heel je lijf.
Natuurlijk is je hart de meest vanzelfsprekende plaats waar de emotie zich laat gelden.
Maar ook je longen hebben te maken met verdriet.
Volgens de Chinese geneeskunde verzwakt het immers je long meridiaan. Zij beschouwen de longen als een heel belangrijk maar kwetsbaar orgaan.
Als je verdrietig bent, ga je anders ademen. Daarom kan verdriet en rouw je ook zo moe maken.
Een baby laat zijn eerste schreeuw, zijn eerste zelfstandig ademen direct na zijn eerste verlieservaring. En pas als op het einde van ons leven onze laatste zucht weerklinkt, nemen we definitief afscheid van het leven.
Ademen en leven; ademen en verdriet: ze horen bij elkaar.
Zo gek is dat niet. Denk maar eens hoe je ‘opgelucht adem haalt’ als iets toch in orde komt of niet zo erg blijkt te zijn als eerst gedacht.
In stress ademen we onbewust minder of oppervlakkiger.
Hoe heeft de adem een plaats in mijn praktijk?
Soms doen we binnen de rouwbegeleiding ademhalingsoefeningen. Om wat meer ruimte te creëren, wat minder vast zitten.
Tijdens een reflexologie sessie worden de longen, de luchtpijp en de keel extra behandeld.
En dan is er nog de hartcoherentie. Via de nervus vagus verbinden we ons buikgevoel, met ons hart en ons brein. Ook dat is belangrijk in tijden van verdriet. Om meer balans en grip te krijgen.
Wat kan je zelf doen?
Als je het gevoel hebt dat je verdriet je verstikt, leg je hand eens op plaatsen waar je het verdriet het meest voel en adem ernaar toe. Het verdriet ademt in jou. Geef het wat ruimte en laat het toe. Neem enkele keren diep adem in en uit. Sluit de oefening af met een diepe zucht.
Reactie schrijven