‘ En ze leefden nog lang en gelukkig’… Zo eindigen veel sprookjes maar het echte leven loopt zelden zo goed af.
Als je partner sterft, blijf je alleen achter en beland je in wat misschien de moeilijkste tijd van je leven is.
Het wordt aanpassen aan een leven ‘zonder’ en dat aanpassen gaat met vallen en opstaan.
Het besef dat hij of zij nooit meer terug komt is een harde waarheid die slechts langzaam doordringt.
De rouwvisie heeft het over een duaal rouwproces. Aan de ene kant is er het verdriet, de pijn, het gemis en aan de andere kant – onvermijdelijk- het leven dat verder gaat.
En dan kan het gebeuren dat je iemand nieuw ontmoet. Gepland of onverwacht.
Je had het niet voor mogelijk gehouden maar je voelt weer die gevoelens van lang geleden.
Toch is je overleden lief onvervangbaar, uniek en voor de rest van je leven bij je.
En voor jou voelt de nieuwe persoon zeker niet aan als een ‘vervanging’.
Waarom knaagt er dan iets? Is het schuldgevoel?
Weet dat "je schuldig voelen" altijd te maken heeft met betrokkenheid. Dus is het normaal dat deze emotie naar boven komt.
Komt daar nog bovenop: de mening van alle anderen. Sommigen zullen het je gunnen, anderen vinden het te vroeg.
Of ze zeggen: ‘Ben je hem (haar) nu al vergeten?’
Luister daar niet naar: je bent nooit klaar met rouwen.
Ook in een volgende levensfase kan je herinneringen in je leven invlechten. De overleden partner hoort erbij- ook in deze nieuwe relatie.
Een open communicatie is wel essentieel. Zo kan de nieuwe partner weten hoe je je voelt, hoe je de nieuwe relatie ziet en hoe de overleden geliefde nog een plaats krijgt in jullie leven samen.
En ga dan voor die nieuwe liefde. Het is je gegund….
Reactie schrijven