Ooit brak ik mijn neus bij een verkeersongeval. Tot voor die tijd hechtte ik niet zo veel belang aan geur; het leek iets wat er gewoon was.
Tot het weg was. Dat was vreemd: behalve dat ik al slecht sliep omdat ik constant door mijn mond moest ademen, werd mijn neus ineens erg belangrijk.
Eten? Ik kon plots alles eten. Ook dingen die ik ervoor niet lustte. Niets smaakte of eigenlijk moet ik zeggen: alles smaakte hetzelfde.
Mijn man knuffelen was ook vreemd: zijn geur was zo’n vertrouwd iets dat ik nu kwijt was.
Wandelen in het bos was opeens minder aantrekkelijk. Die harsgeur van de dennen: waar was die?
Het werd me duidelijk: geuren en emoties hebben met elkaar te maken.
Eigenlijk weten we dat wel.
De geur van het huis van je oma of zaterdag spelen op vers gemaaid gras. Dat ene was product waar je lakens zo zalig naar ruiken.
Of de verse groentesoep die je aan je zondagse kindertijd doet denken.
Geuren kunnen diepe emotionele herinneringen oproepen.
Hoe komt dat nu?
De delen in ons brein die herinneringen en geuren verwerken , behoren (evolutionair gezien) tot de oudste delen. En deze verbindingen kunnen erg sterk zijn. Jaren later kan je nog weten hoe de appeltaart van je moeder rook als je verkleumd uit school terug kwam. En de geur van speculaas zal immer verbonden zijn aan Sinterklaas.
Het zal je dus niet verwonderen dat geuren je weemoedig kunnen maken. Of net een fijne herinnering oproepen.
Een cliënt die haar moeder had verloren, vertelde me dat de geur van de eerste aardbeien in het jaar haar voor altijd met haar moeder verbond. Die kocht steevast op de markt een bakje als ze opnieuw verkrijgbaar waren. En daarna volgde een heel ritueel waarbij de aardbeien verdeeld werden onder de kinderen.
Iets moois om te koesteren. Een troost in moeilijke dagen.
En jij? Welke herinnering ruik jij?
Reactie schrijven