"Wat je diep treft, doet eeuwig pijn. 't Mag nog zo lang geleden zijn." , zingt Will Tura.
Een ingrijpend verlies kan je inderdaad tot in je ziel, in je hart en in je botten treffen.
Het kan je helemaal overspoelen.
Zodanig zelfs dat je niet meer weet wat je wilt, wie je bent, waar je wilt zijn…
Je wereld wordt 180 graden omgedraaid.
Het verlies van mijn man is een periode waar ik niet graag aan herinnerd wordt.
Die pijn, dat verdriet en die vreselijke eenzaamheid. Je wenst het niemand toe.
Maar het gebeurt wel. Elke dag. Bij honderden mensen.
En we overleven het (bijna) allemaal.
Meer nog: op een dag word je wakker en hoort de vogels fluiten.
(Dat was je al lang niet meer opgevallen, besef je ineens)
Of het moment dat ik mezelf terug hoorde lachen: geen glimlach maar een schaterlach.
Dat was schrikken.
En onmiddellijk kwam een schuldgevoel naar boven.
Hoezo: lachen? Vogels horen fluiten?
Je leven stond volledig op pauze en nu lijkt het of iemand die pauzeknop terug uitgezet heeft.
Maar dat hoort toch niet?
Zoals een cliënt laatst tegen me zei:
'Ik MOET die pijn voelen – anders voel ik me zo schuldig.'
En schuld is een hardnekkig gevoel. Dus dat gaan we niet uit de weg. We kijken ernaar.
Waar komt het van? Wat denk je hierbij? Waar voel je het?
Rouwen is namelijk altijd bezig zijn met 2 dimensies: er is het verdriet, het verlies maar ook het leven dat verder gaat.
Beiden zijn aan de orde. Niet altijd even sterk.
In het begin zal de verlieskant overheersen. (Maar ook hier moet je opstaan, voor je kinderen zorgen, jezelf aankleden…).
Andere keren komt de andere kant sterker naar voren. Je gaat al eens in op een uitnodiging. Je gaat terug werken. Je wilt weer eens afspreken, buiten komen. (Maar ook hier neem je je dierbare altijd mee- in je hart.)
Er IS leven na verlies; al zal het altijd anders zijn.
Maar anders kan ook mooi zijn.
Ik wens het je toe...
Reactie schrijven