Wat een rare titel denk je? Het lijken wel tegengestelden: schoonheid en verdriet. Als je een verlies lijdt, is iets moois toch wel het laatste waar je aan denkt? Of niet?
Je hebt pijn, je voelt onrechtvaardigheid (Waarom?), je denkt nooit meer gelukkig te worden enz. Zeker als er sprake is van het één verlies na het ander…
Dan kunnen je emoties verstikkend zijn. Je wordt er door overrompeld: van ’s morgens tot ’s avonds.
En dan zegt iemand: misschien is er ergens toch iets moois? Iets wat hoop geeft?
En waar Karin (denk je misschien) moet ik dat nog gaan halen? Ik raak amper uit mijn zetel. De dagen zijn kort en donker; ik heb nergens zin in.
Wel, probeer eens terug te gaan naar vroeger. Zelfs als kind maakte je misschien iets mee dat je finaal onderuit haalde. De eerste gemiste goal als voetballer? De kwetsende woorden van je vriendinnetje? Die strenge blik van je vader toen hij naar je rapport keek? De pesterijen van leeftijdsgenoten?
Je hebt dit overleefd. Wat heeft je toen geholpen? (Zie ook mijn blog over secure base)
Rouwen heeft namelijk veel te maken met veerkracht. Iedereen heeft veerkracht, ook al is die ook voor ons allemaal verschillend. De ene mens staat snel terug recht na een storm. De andere heeft meer tijd en steun nodig.
Hoe plaatsen we nu dat ‘moois’ in ons proces?
Wel: ten eerste kan je je omringen met mooie dingen. Het is soms verrassend om te ervaren wat dat met ons doet. Kijk maar eens waar jij van geraakt wordt. Mooie muziek of een paar mooie kaarsen. Een warm knuffeldeken. Een bos bloemen of een ander stuk natuur in huis. Een schilderij dat verwoordt wat jij niet zeggen kan… Het kunnen kleine dingen zijn maar meer dan ooit is het belangrijk om je ermee te omringen.
Mooie gedachten zijn een tweede spoor voor hoop. Ik weet het: als we verdriet hebben, zijn onze gedachten snel neerwaarts aan het gaan. We denken ons nog ongelukkiger dan we al zijn. Het is niet makkelijk om deze loop te doorbreken, maar wel meer dan de moeite waard om te proberen.
Je kan enkele gedachten herhaaldelijk bewust denken en ze hardop zeggen of schrijven: dat maakt ze krachtiger. Wat ik herhaaldelijk tegen mezelf zei: ‘Dit wordt ooit beter.’
Jouw verlies doet pijn omdat je iemand of iets graag gezien hebt. In die zin is rouwen heel persoonlijk. Maar rouwen is ook universeel. Op dit moment, als je dit leest, krijgt iemand slecht nieuws te horen. Wat jou overkomt, overkomt jou dus niet alleen. Vaak dacht ik aan alle andere vrouwen die dit ook meemaakten. Het gaf me een verbonden gevoel – ik was niet de eerste en niet de enige weduwe.
Rouwen doe je voor de rest van je leven maar – en dit is weer een mooie gedachte- het blijft niet zo intens. Het wordt anders, minder scherp…Ook dat herhaalde ik voor mezelf keer op keer.
En last but not least: mooie mensen. Die zijn onontbeerlijk bij ons verdriet. Iemand vertelde me laatst dat haar kleindochtertje feilloos aanvoelde als ze weer hevig in haar verdriet zat. Het meisje troostte dan op haar eigen kleutermanier. Mooi…
Mensen waarvan je het niet verwacht, maar die je in je rouwproces steunen. De juiste snaar raken, iets voor je doen: mooi…
Zoek dus iets moois in je verdriet.
Als troost, als hulpmiddel, als een weetje: ik ben eenzaam maar niet alleen…
Reactie schrijven