Elk betekenisvol verlies brengt onvermijdelijk pijn met zich mee. Pijn in het hart, zielepijn en zelfs voelbare fysieke pijn.
Als mens is het een bijna instinctieve reactie om die pijn te ontvluchten. (We hebben van oudsher enkele manieren om te reageren op een hevige stresssituatie : vechten, vluchten of bevriezen). Dit vluchten kan onder verschillende vormen zoals ontkennen, slapen, alcohol, eten, tv kijken, uit huis gaan enz.
Stel dat ik deze blog zo’n 20 jaar geleden had geschreven, dan was het advies waarschijnlijk geweest: je moet door die pijn heen en dan.. terug verder. Dat was zo ongeveer de gangbare visie op rouwpijn. Onnodig om te zeggen dat dat niet voor iedereen lukte. Het onzegbare verdriet verhuisde vaak naar de (diepe) binnenkant. Afweer in plaats van afscheid.
De pijn is natuurlijk niet veranderd, maar gelukkig wel hoe we ernaar kijken.
Eerst en vooral is het ok om die pijn op jouw manier te uiten. Mensen beleven hun verdriet op verschillende manieren: huilen, zich verdrietig voelen, boos worden, lichamelijk verkrampen, heel negatieve gedachten krijgen, fysiek trillen enz. Vergis je dus niet als je iemand niet ziet huilen. Denk niet te snel: Amai, die is er al snel overheen. De binnenkant kan heel anders zijn.
Het wegvluchten van de pijn kan zelfs een efficiënte overlevingsstrategie zijn. Het kan én het mag dus. Tenminste.. als dat niet blijft duren.
Vroeg of laat ga je die pijn onder ogen moeten komen. Dit is wat ene mijnheer Worden de tweede rouwtaak noemt. Al je emoties rond verlies ervaren. (William Worden spreekt van 4 rouwtaken, waarover later meer). Alleen mag je deze emoties op jouw tempo doen en als jij er klaar voor bent. Niet als iemand anders vindt dat je nu maar eens terug moet gaan leven.
Wat betekent dit allemaal als je iemand wil troosten die in de rouw is? Laat het een beetje gebeuren. Wees nabij en luister aandachtig. Verdraag een beetje mee de pijn van de ander. Het helpt écht!
Rouwen doen we in stukjes anders is het teveel.
Soms begint het met een overtuiging: ‘Ik wil niet mijn hele leven met zo’n pijn leven’. Dan kan je werken aan de pijnontlading.
En heb je hierbij wat hulp nodig. Dat is ok.
We hoeven niet alles alleen te doen…
Reactie schrijven